Esintili Edebiyat

Paylaşamadığımız gerçeklerimiz var, Gerçekler paylaşılamayan İçimizde bir yerlere, bir zamanlar gömdüğümüz. Duygularımız var güneş yoksunluğundan büyüyemeyen. Gün yüzü göremeyen. Sonra Hislerimiz var, dokunduğunu anlamayan, temastan yozlaşmış hislerimiz. Gündüzlerden uzun gecelerimiz var.  Kötü yanlarımız var ağzı leş kokan Sevdiklerimiz var bir bir yok olan. Hatırladın mı sevgili  güllerimiz de var açmaya utanan, açtıkça soyunan. İnsanlarımız var hamurdan Şekilden şekle kayan. Paylaşılamayan gerçeklerimiz var bizim. Yaralarımız var günden güne kanayan. Acılarımız var bir türlü sarılmayan. Oportünist yanlarımız var. Bizden bağımsız gibi yaşayan. Dudakları var onun öpülmeye kıyılmayan. Ve Tanrı var. Sığındığımız son liman. Bazen bir mum ışığında, Bazen bir kubbe altında. Koşarken gelir bazen aklımıza, Mutlu anlarda ya da Korkunun esiri dakikalarda. Güzel yanlarımız da var bizim Ondan bize miras kalan. Aslında her şeyimiz var bizim Zamansız yerlerde or...

Ya boşaysa bütün bu kargaşa. Çektiğimiz tüm çilelerin bir anlamı yoksa ya? Yahut bir gün, zorla pes ettirtecekse hayat bizi. Birkaç kötü hücreye esir düşeceksek. İçten içe her gün eriyip gideceksek. Ve tüm bu olanlar sonuçsuz kalacaksa. Görülenler, duyulanlar, yapılanlar, hayaller, yaşanmışlıklar, yaşanacağına inandıklarımız... Hepsi yalan çıkarsa? Ya sadece toprakta çürüyüp, geleceğe verimli topraklar bırakmaktan ibaretse bu döngü. Düşündüm de, kendimi çok sıradan hissettim. Aslında normaldi belki sıradan olmak, ama biz insandık, biz üstündük. Öyle büyüdük ya hani, çok aşağılanmış hissettim demin. Duygulandım yahu. Ya bu duygulanmamın da bir anlamı yoksa diye durup tekrar duygulandım. Duygulandıkça düşündüm, düşünürken duygulandım derken, iki damla yaş yavaş yavaş yol almak suretiyle indi yüzümün aşağı ücra bir köşesine. Hayatım geldi aklıma. Samimi gülümsemelerim. Üşüdüğüm günler geldi, sarıldığım battaniyeler. Hissettiğim acılar, kalbimin ağrısını sezdim, yorgunluğunu. Yormuştu...