Yolun Sonunda Ne Var?

1. Ya boşaysa bütün bu kargaşa. Çektiğimiz tüm çilelerin bir anlamı yoksa ya? Yahut bir gün, zorla pes ettirtecekse hayat bizi. Birkaç kötü hücreye esir düşeceksek. İçten içe her gün eriyip gideceksek. Ve tüm bu olanlar sonuçsuz kalacaksa. Görülenler, duyulanlar, yapılanlar, hayaller, yaşanmışlıklar, yaşanacağına inandıklarımız...
2. Hepsi yalan çıkarsa? Ya sadece toprakta çürüyüp, geleceğe verimli topraklar bırakmaktan ibaretse bu döngü. Düşündüm de, kendimi çok sıradan hissettim. Aslında normaldi belki sıradan olmak, ama biz insandık, biz üstündük. Öyle büyüdük ya hani, çok aşağılanmış hissettim demin. Duygulandım yahu. Ya bu duygulanmamın da bir anlamı yoksa diye durup tekrar duygulandım. Duygulandıkça düşündüm, düşünürken duygulandım derken, iki damla yaş yavaş yavaş yol almak suretiyle indi yüzümün aşağı ücra bir köşesine. Hayatım geldi aklıma. Samimi gülümsemelerim. Üşüdüğüm günler geldi, sarıldığım battaniyeler. Hissettiğim acılar, kalbimin ağrısını sezdim, yorgunluğunu. Yormuştum onu. Hep daha fazlasını istemiştim ondan. Ben bazen hep daha fazlasını isterdim. En çok da yaşamanın. Düşünmek, gözlerini kapatıp hayal etmek en büyük zevkimdi şu dünyada, ilk kez birini toprağa verdiğim günden beri. İşte o gün, yaşamayı anladım ve unutamadım bir daha hiçbir zaman ölümü düşünmeyi.

Batuhan Gediklioğlu