Ya boşaysa bütün bu kargaşa. Çektiğimiz tüm çilelerin bir anlamı yoksa ya? Yahut bir gün, zorla pes ettirtecekse hayat bizi. Birkaç kötü hücreye esir düşeceksek. İçten içe her gün eriyip gideceksek. Ve tüm bu olanlar sonuçsuz kalacaksa. Görülenler, duyulanlar, yapılanlar, hayaller, yaşanmışlıklar, yaşanacağına inandıklarımız... Hepsi yalan çıkarsa? Ya sadece toprakta çürüyüp, geleceğe verimli topraklar bırakmaktan ibaretse bu döngü. Düşündüm de, kendimi çok sıradan hissettim. Aslında normaldi belki sıradan olmak, ama biz insandık, biz üstündük. Öyle büyüdük ya hani, çok aşağılanmış hissettim demin. Duygulandım yahu. Ya bu duygulanmamın da bir anlamı yoksa diye durup tekrar duygulandım. Duygulandıkça düşündüm, düşünürken duygulandım derken, iki damla yaş yavaş yavaş yol almak suretiyle indi yüzümün aşağı ücra bir köşesine. Hayatım geldi aklıma. Samimi gülümsemelerim. Üşüdüğüm günler geldi, sarıldığım battaniyeler. Hissettiğim acılar, kalbimin ağrısını sezdim, yorgunluğunu. Yormuştu...
Yorumlar
Yorum Gönder