Tanımadığım Bir Özge

  I.             

Özge,

Güneş yalnızlığına doğdu yine.

Yine tüm geceler herkesinkinden uzun sana

Kahkahalar arasında birkaç inilti,

Gözyaşların Özge.

Gözyaşların düştü annenin koynuna

Annen artık sade bir gözyaşı oldu şu dünyada.

Nasıl,

Afiyette misin Özge

Annen kustu bugün yine

Safra safra öğürmeler

Diazem Özge

Annen artık bir diazem sadece

Tek bir sözünü hatırlıyoruz

‘Ne olur ölme Özge’…

 II.             

Günaydın Özge

Yatağında kokun saklıymış hala

Annen dedi

Özgem dedi

Biz anlamadık tabi

Sahi

Nasıl kokardın sen eskiden özge?

Şimdi çürümüş bir böbrek gibisin

Sabahın 6 sında

Buza kesmiş

Beton bir aydınlatma direği.

Karaciğerin kevgir olmuş özge

Geçtiğin tüm sokaklar bir tırpan gibi saplanmış

Ruhuna.

Konargöçer düşlerin

Korkudan bozma cesaretin

Çadır kent kapısında

Çıplak ayaklı bir ihtiyar gibisin özge.

Çocuk gönlüne onca duygu

Muammalar tanrıçası bir zabıta amirini bile çaresiz kılmış.

Çek şu tezgahı şuradan özge…

III.             

Parça parça özge

Unutmak acısı

Tırnak diplerinden başlar.

Ve kollarda karıncalanma

Ve ayaklarda uyuşma.

Unutmak özge,

Beynin kontrolünden çıkar.

Önce anılardaki ayrıntılar

Sonra bir kısım anılar

Bir zaman sonra kokun gider

Ve  son cümlende saklı sesin.

Sesin dahi hatırlanmıyor özge.

Sahi artık

Özge misin ki sen?

Çiçeklerle konuşuyor annen özge.

Papatyam diyor sana,

Sarı saçlarını okşar gibi

Papatyalar suluyor özge.

Zambak dahi var

Asi yanlarını simgeliyor

Ne arılar geliyor bal almaya

Bir bilsen özge

Annen arılarla öpüşüyor.

Mahmut Bey var iki metre yanında

Mahmut Beye de selam söyle özge

Bir de rica ediyorum

Şu otlara çok yüz verme

Papatyaları kapatıyorlar…!

Batuhan GEDİKLİOGLU